NASİP KONUSU

– Bazı kimseler: “Allah hidâyeti herkese nasip etmez” diyorlar. Hiçbir kimse Allah’tan ayrı değildir. Allah kimseye iltimas etmez. İş nasibe kalırsa, adaletsizlik olur. Nasip denilen şey var amma, bu iş için yok. Nasip, mezahir âlemi içindir; o âlemde nasip masip yok. Allah, dilediği kimselere değil, herkese ilân ediyor; (Kim bana bir karış gelirse, ben ona bir arşın giderim!) diyor. Allah yalan söylemez. O, istediğine “beri gel!”, istemediğine “öteye git!” demez. Herkesi davet ettikten sonra, artık nasibin yeri kalır mı? İnsanı Allah’a götürecek olan şey nasip değil aşktır. Aşk ne kadar çok olursa yol o kadar kısalır. Aşkı bir ışığa benzetelim. Bu ışık Toroslarda olsa, ondan istifade edebilir miyiz? Aşk, her şeyi muhît bir kudrettir, vücudu görülmeyen bir kudret. Onun kudreti, yine aşkla görülür. Aşkı olmayan insan aşkı bilemez. Aşk kudreti herkese verilmiştir. (Mürebbî) terbiyesi olmayan insanlar bu aşk kudretini, herhangi bir şeye veya bir eğlenceye sarfeder, yitirirler, sonra da “Allah bize nasip etmemiş” derler. Hâlbuki bize verilen bu aşk kudretini, o aşkın menbâını, hazinesini aramak için sarfedersek, aradığımızı mutlaka buluruz. O hazineyi bulup orada yok olmak en büyük devlettir. Bizi bu aşka ancak tefekkür götürür. Tefekkür bize âczimizi, hiçliğimizi öğretir. Düşünürüz: Ne kadar zengin veya âlim olsak, malımızın bir zerresini, veya ilmimizin bir harfini öbür dünyaya götürebilir miyiz? Hayır. Demek ki Allah’ın huzûruna gerek maddeten, gerek mânen çırılçıplak, yani âciz bir vaziyette çıkıyoruz. O halde nedir bu boş gururlarımız? Nedir ilmimize ve malımıza, mülkümüze bu kadar güvenip dayanmamız?