HAZİNEDEN YARARLANMAK

Hak Teala'nın büyük mükafatlar vaadettiği affedilicik ahlakı yaşamak gerekir.Bu nedenle bize karşı haksızlık yapanları,zarar verenleri,aleyhimizde konuşanları af etmek o hazineden yararlanmaktır.Şimdi kendikendimize soralım. Bundan daha iyi din olur mu? Bizi bu ahlâka din yolu götürdü. Din, istifâde edilecek bir hazînedir. Bir hazînemiz olsa da ondan istifâde etmesek neye yaradı? Bazı insanlar da eline geçen şeyden hakkıyla istifâde etmesini bilirler. Din bize “size fenalık yapanları affedin.” diyor. Bu sözü yerine getirmezsek, af hâzinesinden istifâde etmemiş oluruz. Af hâzinesi şurada durur, biz de ona uzaktan bakarız. Neye yaradı bu? Öbür dinleri yıldızlara benzetecek olursak, İslâm dinine de, bunların hepsine ışık veren bir güneş diyebiliriz. Lâkin biz bu güneşten istifâde etmez de ona arkamızı dönersek, yüzümüz karanlıkta kalmaz mı? Bu sözleri herkes kendi aklına göre anlar. Tefsîr bundan çıkmıştır. Tefsîr, anlamayan, idrâk edemeyen aklın, sözü kendi anlayışına göre îzah etmesidir. Hakîkati anlamak için tefsîri bırakmak lâzımdır. Fakat, mâdem sen var, ben var, o halde tefsîr de olacaktır. (Küllü men aleyha fân) olunca ne tefsîr kalır, ne bir şey… Tefsîr şuna benzer: Yedi sekiz kişi, karanlıkta bir yere gidiyorlar. Biri: “Şurdan gidelim”, öbürü: “Hayır şurdan gidelim” diyor. Mânevîyyat ışığı doğunca tefsîre hacet kalmaz, çünkü gideceğimiz yol görünür. İstanbul’dan bir Yunus Emre dîvânı almıştık; o kitabı çıkaran, (Bir şairi anlamak için kendisi olmak lâzım) diyordu. Çok doğru. Biz de Allah’ı ve onun sözlerini anlamak için onda fânî olmalıyız. Böyle olmazsak Kur’ân’ı anlayamayız, tefsîr etmeğe mecbur oluruz. Bizim varlığımızın ne kıymeti var ki… Biz yok olmalıyız ki O kendikendini anlasın. Bunun için hocalar: (Allah ancak kendi kendini bilir) diyorlar. Doğru amma, işte böyle kendi varlığından vazgeçen herkes Allah’ı bulabilir; yeter ki riyâ olmasın, tamamen yapışalım.