Emri din de "Besmele ile başlanan her işin sonu hayır olur" buyrulmuştur.Çok kere görülür ki Besmele ile başlar da netice alamaz.Bu işin inceliğinin farkında olmayan da:"Besmele ile başladım da sonu çıkmadı" der ayağı kayıverir.Halbuki o Besmele ile başlamamıştır.Besmelenin yalnız harflerini , kelimelerini okumuştur.Yoksa hakikatda Besmele' deki (Rahman) ve (Rahıym)isimlerini kulağına küpe yapan kimseye Ferşten Arş'a kadar olan saha sivrisineğin kanadı kadar gelmez.ve bütün eşya onun emrine musahhar olur.
Bunu hariçte bir misal ile anlatmak gerekirse:
Bir asker hükümetten emir alır,hükümet adına , bir memleket halkını diğer bir memlekete sevkeder ve hiç kimse ona "Bunu niçin yapıyorsun ?" diyemez.Belki o memleket insanları içinde ondan fennen ve ilmen daha üstün akla sahip kimseler vardır.Bunlar bile "niçin" demeyip tıpış tıpış askerin gösterdiği istikamete giderler.Bununla mükelleftirler.Çünkü o asker,hükümetin ismini anmış, onda fani olmuş, onun emriyle hareket etmiştir.
Bu böyle olduğu gibi Hakk7ın isminde fani olan,Hakk'ın etiketine sahip olan hazreti İnsan da Hakk'ın emri ile Arş'a "Arş" dese Arş dahi yürüyüp gider.Fakat hüner , o ismi anmada, o ismin kuvvetini arş emrine koyabilmektedir.Yoksa (a),(r),(ş) den teşekkül eden kelimenin zahirinde ne kuvvet vardır?
Komutan binlerce askere "Arş=yürü" dediği an binlerce kişi rap rap diyerek yürür.Bu komutanın temsil ettiği komutanlık nedeniyledir.ancak aynı kişi sivil olsa (vazifeli olmasa) "yürü " demesiyle iki kişi yürümez.
İşte manavi alemde böyledir,.Besmelenin yapacağı icraat da böyledir. Esas olan:Besmelenin , sahibinden vazifeli olmasıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder