En yakın dostlarında Cahit Atasoy onu şöyle anlatır: “İstanbul Türkçesini çok iyi konuşurdu. Çünkü O, benim bildiğim, Göztepe’de yetişmişti. Merdivenköy’de, Göztepe’de yaşamış olan, bilhassa Derviş Nafiz Efendi gibi bir insanın Türkçesine hayran olduğunu naklederdi. Hatta Derviş Nafiz Efendi’nin Türkçesinin o kadar güzel olduğuna şu şekilde işaret ederdi. Bir defasında Derviş Nafiz Efendi’ye “senin sesin put oluyor” denmiş. O da ondan sonra kekeme gibi konuşmaya başlamış. Dostlarına karşı çok nazikti. Çocukları çok severdi.
Fethi Ağabey bir anlamda Türkiye’de uçan kuşun yuvasını bilirdi. Nitekim aziz Muharrem Ergin Hoca bir defasında onu, bir mecliste “Türkiye’nin muhtarı” diye takdim etmişti. Fethi ağabeyin gönlünde vatanı yatıyordu. Bizim insanlarımız vardı. O, geçmişimizin, bugünümüzün haline yanıyordu, yakılıyordu. Rumeli Türkleri ile ilgili olarak türkülerin çalınıp söylendiği sırada; geri sıralardan haykırdığını, belki buradaki bazı arkadaşlarımız da duymuşlardır, biliyorlardır. “Biz bu türküleri söylemeye layık değiliz, utanmamız lazım”, diyordu. Bunu söylerken belki de Roma’nın bozulmuş, çürümüş haliyle batışının aksine, koca imparatorluğu bir hiç yüzünden kaybedişimizin ızdırabıyla, bu idrak ve düşünce içindeydi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder