Şair, çevirmen, Ahmet Kot’da bir hatırasını anlatır: Ölümüne çok yakın günlerdi. Ziyaretine gitmiştim. Vakıftaki odası çok kalabalıktı. Herkes çıktıktan sonra; “şöyle biraz dolaşalım” diyerek koluma girdi. Ve çıktık. Bir süre suskun bir halde yürüdükten sonra Sezai Karakoç’un “Çocukluğumuz” şiirini okumaya başladı. Gönlünün saydamlığı dökülüyordu sanki şiirin dizeleriyle birlikte. Şiir bitince farkettim., göz pınarlarından süzülen yaşları. Uzun uzun şiirden, dostluktan gönül erlerinden söz etti. O günlerde henüz yeni yazmaya başlayan bazı genç şairlerden söz ederek; “bunlara sahip çıkın, ben gidiyorum artık, atlılar geldiler, gitme saatinin yaklaştığını fısıldadılar”, dedi. Bir anda bitkin hali gitmiş, gencecik bir delikanlı olmuştu. Sevinçten uçuyordu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder