Vefatından on yedi gün sonra, 22 Ekim 1977’de Aydınlar Ocağı Genel Merkezi’nde yapılan anma toplantısında Fethi Gemuhluoğlu için çok güzel konuşmalar yapılır. İlk konuşmacı, Prof. Dr. Süleyman Yalçın’dır. Duygularını şöyle ifade eder: “Gemuhluoğlu deyince, bende üç hususiyeti olan bir şahsiyet belirir. Gönül, dil ve hafıza. Onun gönlü hoşgörü, sevgi, müsamaha ve fedakârlıklarla doluydu. Ben, Hz. Resule aşık, Osmanlı Türk’üne hayran bir insan tanıyorum. İkinci özelliği hafızasıdır. İnsanı şaşırtacak derecede kuvvetli, en hurda teferruatı bile saklayan ve yerinde derhal hatırlayan, tarihe ait, yaşanılmış şahitliklerle dolu bir bulunmaz hafıza…
Üçüncü özelliği diliydi. Elbette hafızası bu kadar kuvvetli ve zengin, gönlü bu derece aşk-ı Peygamberi ve muhabbet-i Osmani ile dolu olan insanın dili de başka türlü olmamalıydı. Osmanlıcanın zenginliği, ifade kudretinin ahengi, Fethi Bey’in edep ve zarafetiyle birleşince, onun şahsiyeti ortaya çıkıyordu. Kısır, hışırtılı sesli, ahenksiz uydurukça yanında; Fethi Bey’in fesahat ve ahenk dolu konuşmalarını dinlemek senfonik müzik gibi bir şey gelirdi insana. – “Aziz doktor, sevgili Ergun veya muhterem Nevzat Beyciğim…” Diye başlayan hitapları hem takdir ve iltifat hem de tenkit ve uyarıyla devam ederdi. İnsanı hiç üzmeyen, sadece okşayan, sevindiren konuşmalardı.
Onun güzel dili ve lisanında, sevgiyle çırpınan bir kalbin ve bir gönlün kanat vuruşlarını duymamak mümkün değildi. Gemuhluoğlu’nun misyonu, yani hayattaki vazifesi; insan inşa etmek, olmak ve oldurmaktı. Dost etmek, dost bulmaktı.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder