SABRETMEK GEREK

Manevi dünyaya istek saran kimselerin sabretmeleri gerekir.Hani, “Görür görmez, dilim dönmez oldu!”, “Öyle bir güzel ki, görünce bayıldım!” derler ya, işte hep bu sükûtu, hayret sükûtunu tarif ederler; ama tarifle olmaz. Sözle “hâl” tecellî eder mi? Anadan yeni doğmuş bir çocuğa: “akıl, bâliğ ol!” desek, mümkün mü? Hâlin tecellîsi için, zamanını beklemeli ve Allah’ın sabrı gibi de sabrın olmalı. Allah bin saatı, bir saat eder… Aşka ve ilme bakar bu iş. Akıl, kısayı sever, onun için kerâmete takılır, ordan ileriye gidemez. Hâlbuki kerâmet de bir girdâb. Mânevî ilme âgâh olanlar, konuşmayı da terk ediyorlar. Böyle şeyler konuşuldu mu, akıl bu engellere takılır. Konuşmasan da olmaz. Onun için Niyazî: Her ne denlü âşikâr etsem, hafâsın arttırır, Ol ayan iken, anı örter delâil, beyyinat. diyor. Ama yine de, gizlemeye çalıştığı, aşikâr etmek istediğindendir. Ne yapsın Niyazî? Görmek isteyen kimsede, görme hâli tecellî etmedikçe, bu gösteriş ona bir perde olur. “Göreyim!” diyor; senin gözün onu nasıl görecek… Böyle deyince ümidini kesiyor; hayır ümidini kesme, nefsini, benliğini kes! Velhâsıl aşk, aşk… Başka hiçbir şey değil