HAYVANLARDA BABASEVGİSİ YOKTUR

Muhabbet tılsımı olmasa, ana çocuğu büyütemez. Bu, hayvanlarda da var amma, bir devreye kadar. Bu sevgi, insanlığın icaplarındandır. Hayvanların babası yoktur; yâni onlar babalarını bilmezler. Analarını da, ondan ayrılana kadar bilirler. Fakat insanların hem anaları, hem de babaları vardır. Hayvanların yavruları, ana babanın sevgisi nisbetinde çabuk büyürler. İnsan yavrusu çok zor büyür. Anne, yavrusunu bir sene vücut kucağında taşır; Ölünceye kadar da, akıl ve şefkat kucağında taşır. Çocuklarımızı böyle sevmeliyiz. Fakat bilmeliyiz ki, onlar bizim kulumuz değildirler. Onlar da, bizim yapıştığımız (Kudret)in birer parçasıdırlar. Biz onların, bir zaman için mürebbîsiyiz. Zaman gelir, onlar bize mürebbî olmağa çalışırlar, doğrusu da budur. Çocuğun her türlü dış ve iç tekâmülünü istiyorsak, bizim devrimiz bittikten sonra ona tâbi olmalıyız. Dünyaya baksan: Ne sür’atle tekâmül ediyor… Bizden doğanlar, bizden fazla biliyor. Bunun içindir ki, mürebbî daima önde olur… Baksana medeniyet, “gençlik!” diye bağırıyor. Tasavvufta bahsedilen mânevî mürebbî, Hz. Muhammed’dir. O, 1370 sene arkada mı olur? Önde olacak ki, biz onun arkasından gidebilelim. Arkada kalırsa, irticâ gibi bir şey olur.