İsrailoğullarının içinde bir zahid vardı.İkiyüz yıl ibadet etmişti.Onun arzusu İblisi görmek ve ona: “Allah'a şükür olsun ki şu iki yüzyıl boyunca bana ilişmedin ve beni Hak yoldan döndüremedin.” Demikti.Nihayet günün birinde İblis mihraptan kendini gösterdi.Adam onu tanıdı ve :”Ey İblis, şimdi ne için geldin?”diye sordu.İblis şu cevabı erdi”İki yüz yıldır seni yoldan çıkarmaya ve muradıma ermeye uğraşıyorum.Ancak beceremedim ve muradıma eremedim.Şimdi sen beni görmek istedin, beni görmek senin ne işine yarayacak ki iki yüzyıl daha ömrün var”.bunları söyledi ve kayboldu.Zahid vesveselendi.”Ömrümün iki yüz yılı daha var.,ben kendimi bu şekilde zindana atmışım.Lezzetlerden ve şehevi isteklerden geri kalmışım.Geri kalan iki yüzyıl daha bu şekilde güç olacak.En iyisi yüz yıl ben bu dünyadan zevk alayım, lezzet ve şehvetlerinden faydalanayım, sonra tevbe ederkalan yüz yıl boyunca ibadetle meşgul olayım.Zira Allah gafur ve rahimdir.”O gün manastırdan çıktı meyhaneye doğru gitti.Şarapla, batıl lezzetlerle meşgul oldu, kötü kadınlarla düşüp kalktı.Gece olduğunda ömrü sna ermişti.Ölüm meleği geldi ve fısk ı fücur başında iken canını aldı.İki yüz yıllık taat ve ibadeti boşa gitti.ezeli hüküm ona erişmişti.
Hafız Şirazi der ki:
Ameline güvenme, çünkü ezel günü,
Kader kaleminin adına neler yazdığını nereden bileceksin?
Ey Zahid, Allah’ın gayretinden/mekrinden sakın emin olma
Çünkü ibadet yurduyla kilise arasındaki yol uzak değildir.
Ayıklık ve sarhoşluk, hepsi son nefeste belli olur
Kimse öbür dünyada ne halde gideceğini bilmez
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder