Kahramanmaraş Ulu camisinde 35 yıl imamlık yapan bir zatın anısıdır:"Bir sabah namazına yetişmek için evinden yaya olarak çıkmış,Belediye meydanına gelmiş,camiye yüz metre mesafede durmak zorunda kalmış.Eski Belediye binasının duvarına dayanmış bir kabadayı , elindeki saldırmayı sallayarak nara atıyor:"Var mı bana yan bakan!"
İmam korkmuş.etrafta kimse yok.biraz beklemiş ancak adam yerinden kımıldamamış.Avazı çıktığı kadar bağırıyor.imam biraz daha beklemiş ,ancak namaz zamanı yaklaşmış, bakmış durum değişmiyor, gelip giden yok, yaradana sığınıp yürümüş.O sırada adam, İmam'ı görmüş.imam diğer kaldırımdan selamsız sabahsız sıvışmak isterken sarhoşun narasını işitmiş:"Heeeyt be! Maaşallah hocama!Ulan hocama yan bakanın..." delip basmış küfürleri.Sonra saldırmasını kuşağına sokup uzaktan okkalı bir temanna vererek çekip gitmiş.
İmam gözleri yaşararak demiş ki:"Bu adamdan korktuğum için utandım.Adamı camiye getiremediğim için utandım.Düştüğü çukura rağmen , adamın halen kaybetmediği 'hoca 'muhabbetinden utandım.Anlayacağınız utandım da utandım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder