Mevlana efendimiz anlatır:"Bir gece vakti evimden dışarı çıktım.Kırlarda geziyorum.Bir adamcağız elinde fenerle dolaşmakta idi.'Bu gece karanlığında ne arıyorsun?' diye sordum.adam 'İnsan arıyorum' diye cevap verdi.'Yazık' dedim.'Boşuna yoruluyorsun.Ben yurdumu terk ettim, de yine bulamadım onu.Git evine , yat, rahatına bak.Nafile arıyorsun,onu hiçbir yerde bulamayacaksın'.Adamcağız acı acı baktı;'Ben de biliyorum bulamayacağımı.Ama yine de aramaktan zevk alıyorum, bana dokunma'
Allah'da böyle aranır.O'nu aramaktan doyulmaz, vazgeçilmez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder