Şeyhi Ekber anlatır:Kurtuba'da iken bir müşahedem oldu.Allah bana Adem(a.s) dan Peygamber (sav)'e kadar gelen resullerin zatlarını gösterdi.onlardan Hud (a.s) bana hitab etti ve neden toplandıklarını haber verdi..Onlar , peygamber Efendimizin (sav) nezdinde Hallac için şefaat etmek üzere toplanmışlardı.Çünkü O, dünya hayatında iken Resulullah (sav)himmetinin mertebesinden aşağı olduğunu söylemek suretiyle sui edepte bulunmuştu.Ona "neden böyle?"dedi.O da şöyle dedi:"Çünkü Allah Teala "Rabbın sana verecek , sen de razı olacaksın"(Duha 93/5)buyuruyor.Buna göre O'nun her mümin ve kafire şefaat etmesini Allah Teala'nın kabul etmesinden başka bir şeye razı olmaması onun hakkı idi.Fakat O şöyle buyurdu "Benim şefaatım ümmetimden büyük günah işleyenler içindir"
Hallac'dan bu söz sadır olunca Resulullah (sav)bir vakıasında/rüyasında ona geldi ve :"Ey Mansur ! Senmisin , bana verilen şefaatı inkar eden?" dedi.Mansur da "Ya Resulullah ! bu söz benden çıkmıştır" diye cevap verdi.Bunun üzerine Resul i Ekrem (sav):
"Sen benim Rabbimden rivayet ettiğim şu hadisi işitmedin mi? "Ben bir kulu sevdiğimde onun kulağı,gözü,dili ve eli olurum"
Mansur:"Evet işittim , ya Resulullah" dedi. Resulullah (a.s)
"Benim Allah'ın habibi olduğumu bilmez misin?"buyurdu.
O da:"Evet ya Resulullah"dedi.Bunun üzerine peygamber (a.s)
"Ben Allah'ın habibi olunca O, benim konuşan dilim olur.Böylece şefaat eden ve kendisine şefaat için başvurulan aslında O 'dur.Ben O'nun varlığı içinde yok olmuşum.Bana yaptığın bu terslik nedendir,ey Mansur"buyurdu.
Mansur:Ya Resulallah ! ben bu sözümden tevbe ettim.Günahımın keffareti nedir?dedi.Resulallah (sav)de
"Nefsini Allah için kurban et ve onu şeriatımın kılıcıyla öldür" buyurdu.
İşte Hallac'ın durumu budur.Sonra Hud (a.s)dedi ki:
"Hallac dünyadan ayrıldığından beri Resulullah'a(sav)mahcubdur.Şu toplantı,Resulallah(as)nezdinde O'nun hakkında şefeat etmek içindir"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder