İskenderun'da terzilik yaptığım sırada dükkanda çalışan kalfalara tenbih etmiştim. Aç olanlar filan lokantada yemeklerini, filan yerde de tatlılarını yiyebilirler. Ben hafta sonları hesabı öderim. Bu minvalde durum bir müddet devam ettikten sonra, Kurban bayramı hafta içine rastlamıştı. Kalfalar çalışmadıkları için dışarıda olanlar memleketlerine, şehirde olanlar da ailelerinin yanlarında idi. Hafta sonu dükkanda yalnızken lokanta çırağı hesap getirdi. Baktım gariplik var. Kalfalar şehirde olmadıkları halde yemek yenmiş gibi hesap geldi. Aynı şekilde tatlıcıda hesap gönderdi. Biraz kızdım dükkan sahiplerine gittim. Bunlar sanırım yemediler dedimse de dükkan sahibi Usta istersen yarı fiyatını ver dediler. Ben de hesabı tam ödedim ve hafta başı kalfalara artık herkes cebinden yesin içsin dedim.bir zaman sonra şehre bir mübarek geldi.Öğle zamanı "birlikte yemek yiyelim, buyrun falan lokanta'ya gidelim" dediysem de mübarek "buraya son gelişim. Senin için geldim.Yemek yedirmeyenin yemeğini yemem" dedi ve yemek yemeden "Allahaısmarladık" diyerek veda etti. Ben hatamı anlamıştım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder