Bir padişahın nazlı bir oğlanı öldü.Onu ipekböceği gibi ibrişimden bir kefene sardılar.Bir zaman sonra Padişah çocuğunun halini görmek ona karşı ağlamak ,inlemek için kabre vardı.Baktı ki ipek kefen çürümüş.Kendi kendine şöyle dedi:
"Ben ipeği, ipek böceğinden zorla almıştım.Şimdi o ipeği mezardaki böcekler çocuğumun üzerinden zorla geri almışlar."
Bir gün bir hanende rebab çalarak iki beyit okudu.Bu beyitler dinleyenin ciğerini kebab etti:"Yazık yazık ! Nice zamanlar güller bitecek, taze papatyalar açılacak.Fakat biz bulunmayacağız.Mevsimler gelip geçecek , biz ise toprak yahut kerpiç olacağız.
Bizden sonra gülistanlarda yer yer güller açacak, dostlar bir araya toplanıp oturacaklar.
Bu saraylarda,bu makamlarda çok insanlar oturdular.işgal ettiler.Onlara da çok sayın başkanım,sayın bakanım,sayın vekilim ,müdürüm iltifatları yapıldı.Ama o makamlar bugün yeni kiracıları tarafından kullanılmakta eskilerin ise nerede olduklarını dahi kimse hatırlamak istemiyor.Ders alınacaksa bundan daha etkili bir ders varmıdır?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder