İlki bilim; deney , gözlem gibi beş duyunun algıladığı bilgilerdir.Bu bilgi kaynağı hakikatı kavramada yeterli olmamıştır.
İkincisi akıl yürütme yöntemleridir.Beş duyuyla algılayamadığımız bazı durumları akıl yürütmeyle algılarız.Misal; duman çıkan yerde ateş olduğunu bilmek gibi.
Bunuda kullanarak hakikata varılmadığında iç sese, sezgilere sıra gelir.Burada vicdani zeka öne çıkar.Vicdani zekaları yüksek olan kimseler iç seslerini dinlerler.Böylece kimsenin duymadığı , göremediği şeyleri keşfederler.Peki bu içimizden gelen sese ne kadar güvenebiliriz?Örneğin cevabını bilmediği bir soruya iç ses dinlenerek nasıl cevap verilebilir?İç sesin bir alt yapısı olması gerekir.Örneğin bir karpuz sergisinde hangi karpuzun içinin güzel olduğunu iç sesimiz vasıtasıyla bilme ihtimalimiz %50 dir.Ancak işi karpuz olan kişinin iç sesini dinleyerek doğru seçim yapma ihtimali %90 dır.Nasıl yapabiliyorsun? diye sorduğunuzda bir cevap veremez.Ancak elinden beşbin tane karpuz geçtikten sonra bu beceriyi kazanmıştır ki sezgisel olarak iyiyi anlıyabilmektedir.Hekimlikte buna "Klinik sezgi" denir.Doktor hastayı gördüğünde onda ne tür hastalık var anlar.
Bu üç yol kişiyi hakikata götürmüyorsa dördüncü yol kişinin inançlarıdır.Beyin tanımlanamayan bir bilgiyi kabul etmez.Kişinin bilgiyi beynine kabul ettirebilmesi için mantıksal bir çerçeveye oturtması lazımdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder