Ülemadan birisi nakletmiştir:"Şeyh Abdülkadir Geylani hazretlerinin huzuruna vardım. Henüz delikanlı idim yanımda ise felsefe ilimlerine ait bir kitap var idi. Şeyh benim kitabıma bakmadan ve adını sormadan:"Ya Filan, bu senin kitabın ne fena arkadaştır. Git bu kitabın yazılarını sil"dedi. Ben şeyhin korkusundan kasteddim ki, şeyhin huzurundan çıkayım ve o kitabı eve bırakayım ve bir daha yanımda beraber getirmeyeyim. Benim nefsim o kitabı silmekte müsamaha etti. Zira o kitapta bazı şeyler öğrenmiş idim ve ben ona muhabbet etmiş idim. Vaktaki bu niyet ile kalkmak istedim, şeyh bana baktı, bende bağlanmış gibi kalkmaya takat kalmadı. Sonra dedi ki:"Kitabı bana ver. Vaktaki kitabımı açtım bütün sayfalar bomboş idi. Şeyhin eline verdim. Onun yapraklarını çevirdi ve "Bu kitap fezail-i Kur'andır" dedi. Gördüm ki kitap güzel yazı ile yazılmış "Fezail-i Kur'an"isimli kitaba dönüşmüş. Ondan sonra dedi ki "Kalbinde olmayan şeyi dilin ile söylemeye tövbe ettin mi?""Tövbe ettim "dedim. Sonra "Ayağa kalk" dedi. Kalktım. O kitaptan ezberlediğim şeylerin hepsi hatırımdan silindi. Asla şimdiye kadar da hatırıma gelmedi"..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder