Ölüm eaşiğinde bulunan insanda ,ölümle hayat arasında şiddetli bir mücadele vardır.Hayatını fena işlerde kullanmış veya insani fikirlerle beslenmemiş kimselerde daha şiddetli bir durum vardır.Ruhun cesede girmesi , dünyada bir şeyler öğrenmesi içindir.Dünyada iyilik ve insanlık kelimeleriyle ifade edilen ve kemale doğru giden yollardan geçmemiş kimselerde, ölüm anında şiddetli bir mücadele , kemale susamış ruhun cesedi bırakmak istemeyeşinin ifadesidir.Zira ruh, dünyada icabeden ruhani terbiye ve malumatı alamamıştır.Kemale ermişlerin ölümlerinde büyük bir huzur ve rahatlık göze çarpar.Nihayet hastanın şuuru bulanmaya başlar.Bir uyuşukluk hatta tatlı bir istirahat hali teessüs eder.Bütün ağrılar diner , ıstıraplar durur, hasta bütün hayatı boyunca geçirdiği ölüm korkusunun beyhudeliğini kendisine haber veren ilk alametlerin ekseriye henüz manasını anlıyamaz, fakat artık mücadele kalmamıştır.Yalnız cesette görülen şey, ruhun ondan kurtulmak için , yapmakta olduğu sarsıntılardır.Böyşlece bir taraftan hasta hakiki hayatına giderken , diğer taraftan ,etrafındakiler, hala işin farkında olmadan onu ölümün pençesinden kurtaramadıklarına üzülürler.Eğer hastanın fikri sorulabilse, hasta çok defa etraftakilerin isteğini reddedecek , bir an evvel bu maddi kısımdan kurtulmak arzusunda olacaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder