Şeyhzade Ahmet Efendi hazretleri,bayramlık çin bir lacivert elbise diktirmiş,
ti.Resmi bayram günü talebelerini dağıttıktan sonra hocası dedikhasanlı Şakir Efendi hazretlerini ziyaret için bulunduğu köye gtti.Öğle namazı vakti yakın.Atını odanın avlusuna bağlayıp camiye doğru yöneldiğinde hocasını cami avlusunda ayakta bulmuş.Bundan sonrasını şöyle anlatmıştır:
Hemen eline uzandım ve öptüm.tuttuğu elimi bırakmadı ve beni çekerek caminin yoldan taraf duvarının dibine kadar götürdü.Duvar dibine sıralanmış taşlardan birinin üzerine kendi oturdu ve bir diğerine beni oturttu.Buda yetmedi , kimbilir nice zamandır köy yolunun pudradan ince tozlarının yerleştiği duvara iyice yaslanmam için beni geriye doğru çekti.Hocama göstereyim diye çıkartmadığım lacivert takım elbisem önlü arkalı değirmene girmiş de un çuvalı taşırken sağa sola sürünmüşüm gibi bomboz oldu.Ezan okundu kalktık .iki ellerimle çırparak tozları temizleyip , öğle namazını utana sıkıla camide sıkılarak güçlükle bitirdim.Namazdan sonra bana:"Oğlum Ahmet, köylünün bu yokluk ve kıtlık zamanında sanki gösteriş yapıyor gibi , takım elbise ile aralarına girmek bizim kitabımızda yok.Bir daha nereye gidiyorsan oraya uyumlu giyinmengerekir" dediğinde hemen aklıma "Gittiğin yer kör ise ; sen de gözlerini kıvıştırarak yürü" dizesi geldi anladım ki hocam bana irfan kitabından sosyal ahlak dersi verdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder