TEBESSÜM KAHVESİ,

          TEBESSÜM KAHVESİ

Hani gülmenin çeşit çeşit hâli vardır ya..!Kimi kahkaha atar. Kimi boş yere güler… Kimi alaycı güler. Kimi küçümseyerek güler… Kimi inciterek güler.Kimi de öyle güler ki, göbeği hopur hopur hoplar.

Kimi zoraki, kimi bıyık altından, kimi kıkır kıkır, kimi acı acı…Kimi gevrek gevrek, kimi samimi, kimi yalandan, kimi içinden, kimi insanın arkasından,kimi katıla katıla, kimi de gözlerinden yaşlar gelinceye kadar güler. 

Bir de magazin programlarında ya da eğlence programlarında karşımıza çıkan gülme şekli var ki, evlere şenlik.Önce programdaki hanımlardan biri bir şey söyler, sonra başlar gülmeye.Yanındakiler de arkasından. Hep birlikte koro halinde…Ağız sonuna kadar açılır, bembeyaz yapma dişler sanki ekrandan dışarı fırlayacakmış gibi arz-ı endam eder…Küçük dil “ben de burdayım” der.Balon dudaklar bir süre açık vaziyette kalır… Kahkahanın dozu gittikçe yükselir… Yükselir… yükselir… yükselir…Eyvah takıldı kaldı galiba derken dudaklar kapanır, şov biter ve dişler yerine oturur.Buna da yapmacık şov gülüşü derler.

Bütün gülüşlerin içinde bir gülüş daha vardır ki zarafetine de, asaletine de derman yetmez. Onun adına da “tebessüm” derler. Ben tebessümlerin en güzeline Üsküdar’da rastladım. Belediye binasının altında. 

Tavsiye ederim gidin görün, oturun, bir şeyler yiyin ya da için.Hizmetin en güzeliyle karşılaşacaksınız orada. Safiyâne yürekli, yüzleri güzel, bakışları güzel insanlar servis yapacaklar size.“Tebessüm Kahvesi”ndenbahsediyorum…

Down Sendrom’lu gençler çalışıyor orada.

Oturur oturmaz, “sürpriz” diyen hoş bir sesle duygulandı kulaklarım. Döndüm baktım, karşımda on dokuz yirmi yaşlarında bir genç.Öyle de sevecen bir hâli var ki..!İçten, güleryüzlü, samimi… Etrafıma biraz dikkatlice bakınca fark ettim ki servis elemanlarının hepsi de down sendromlu gençler.Servis sırasında  espriler yapıyorlar. Güler yüzlüler.Çok da hoşlar. 

Her geçen gün, daha da yozlaşan Istanbul hayatında sıkca karşılaştığımız bezgin suratlılardan değiller.

Bu; Üsküdar Belediyesi’nin bütün dünyada örnek gösterilen bir sosyal sorumluluk projesiymiş. 

Amaç, down sendromlu gençlerin hem sosyal hayat içinde, hem de iş hayatı içinde aktif rol almalarını sağlamakmış.Yedi’si erkek, dördü kız, on bir eleman çalışıyormuş.

Biri diyor ki; “toplu taşımayla tek başıma gidip gelebiliyorum artık.”Diğeri; “kazandığım parayı eğitim amaçlı kullanmak için biriktiriyorum” diyor.Bir başkası sizi karşılarken birkaç mısralık şiir okuyor.

Bir diğeri getirdiği yiyeceğin içindekileri sayıyor. “Tavuk var” diyor… “Salata var” diyor…Sonunda da ekliyor, “en çok da bizim sevgimiz var” diyor.

Dünyanın en güzel kafe’si ora(aLINTIDIR)