Abdullah
b.Mesud (r.a),Peygamber sav ‘in şöyle anlattığını rivayet eder:”Cennete en son
girecek kişi ,düşe kalka yürüyen ve ateşin kendisini şöyle bir yaladığı,tam
ateşten kurtulduğu esnada yine ateşin kendisine yöneldiği bir kişidir.Bu adamcağız:
“Ey
ateş,beni senden kurtaran zat ne kadar yücedir.Bana,benden öncekilerden ve
sonrakilerden hiç kimseye ihsan eylemediği bir şeyi ihsan etmiş
olmaktadır^der.O esnada yanında çok gölgelikli bir ağaç belirir,bu ağacın
gölgesine karşı müthiş bir istek duyar ve:
“Ya Rab beni
şu ağacın gölgesine yaklaştırırsan senden başka bir şey istemem”der.Allah Teala’da
onu ağaca yaklaştırır.Adam ağacın dibindeki sudan içer.Sonra daha büyük bir
ağaç belirir.adam yine:”Ya Rab beni şu ağaca yaklaştır”der başka bir şey istemeyeceğine
söz verir.Allah’da onu ağaca yaklaştırır.Daha sonra çok daha büyük bir ağaç
belirince adam o ağaca da yaklaşmak ister.Ağaca yaklaşınca cennetliklerin
sesini duyar ve bu sefer de:”Ya Rab cennete koyulursam başka bir şey
istemeyeceğim”der.Bunun üzerine Cenab-ı Hakk:Ey Ademoğlu !ne kadar sözünden
cayan birisin.Bu kaçınca söz verip sözünden dönüşün?şimdi söyle bana ,sana
dünyanın iki mislini vermeme razı olurmusun?”der.Adam bunu duyunca:”Alemlerin
Rabbi olduğun halde benimle alay mı ediyorsun ya Rab?”der.
İbni Mesud
bunu anlattıktan sonra gülmüş.”Niye gülüyorsun”diye sorulunca:”Resulü Ekrem’de
böyle gülmüştü”demiş.”Peki o niye gülmüş?”sorusuna da:”Rabbül Alemin güldüğü
için”diye cevaplamış.Sonra Cenab-ı Hakk adama şöyle der:”Alay etmiyorum.Ben her
istediğimi yapmaya kadirim”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder