Şehrin içinde lokantacılık yapan(Eski PTT binasının altında) birisinden dinleyen anlatmıştır.Her gün öğle sonrası belirli bir vakitte Sinan lokantaya gelir,dürüm ister.Lokantcı bir müddet hayrına ve sevabına dürüm vermeye devam eder.İnsanın kalbi bazen bast halinde olur hiçbir şeyi gözü görmez,hayır yapar.Bazen de kalbi kabz halinde olur yapılacak hayırlar gözünde büyür ve canı sıkılır.Lokantacı bu işte sıkılmıştır.Çünkü Sinan bey,lokantada yemek yemiyor,dürümü eline alıp gidiyor.Şüpheleri artan lokantacı "acaba birileri bu deliyi kullanıp dürüm mü istetiyor"gibi düşüncelerle o gün dürüm istemeye gelen Sinan beye dürümü veriyor ancak acaba bu ne yapıyor diye arkasından takip ediyor.Sinan bey mahalle içinde sokak aralarında ilerleyip bir evin kapısından giriyor ve dışarı çıkıyor.Ancak elinde dürüm paketi yok.Lokantacı merakla bu evin kapısından içeri girdiğinde felçli bir şahsın o evde barındığını görüyor.Ertesi gün ,kalbi ferahlamış bir vaziyette Sinan beyin gelip dürüm istemesini bekliyor ama Sinan bey gelmiyor.ikinci,üçüncü gün yine gelmiyor.Lokantacı şehirde rastladığı Sinan beyi görünce:"Sinan,dün senin dürümünü hazırladım ama almaya gelmedin?"deyince Sinan bey meczuplara mahsus bir lisanla(sunturlu küfür) "Senin yemeğin artık yenmez"diyor.Ne kadar yalvardı ise de artık o lokantaya uğramıyor.
Mevlana Vakfı İSKENDERUN
Av.Şemsettin KESER
semsettin.keser@hotmail.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder