Padişahın birinin ,köleleri arasında çok daha fazla değer verip yanında yakn tuttuğu bir kölesi vardı.Bu kölenin padişah yanında bu kadar değerli olmasının bir ölçüsü yoktu.Çünkü diğerlerinden daha güzel , daha kuvvetli,daha becerikli değildi.Saray mensupları bu duruma şaşmakta ancak bir anlam verememekte idiler.Padişh bir gün yanında arkadaşları ve köleleri olduğu halde bir çöle çıktılr.Birden padişahın gözü uzaklarda bir dağa gözü ilişir.Bu dağın üzerinde kar vardır.Padişah bu dağın zirvesine bir kez bakmış sonra bakışını önüne eğmiştir.Bu gelişme üzerine o köle birden atını harekete geçirip mahmuzlar.Padişahla birlikte topluluk bu kölenin niçin birden bire koşarak uzaklaştığına mana veremezler.Çok geçmeden o köle yanında bir miktar kar ile geri döner.Kendisine sorulur:"Hükümdarın canının kar istediğini nasıl anladın?"Köle cevap verir:"Çünkü o,karın bulunduğu zirveye baktı.Hükümdarın herhangibir şeye bakışı boşuna olamaz"Bu cevabı duyan hükümdar orada bulunanlara dönerek:"İşte bu yüzden onu kendime yakın kılıyor ve sizlerden daha çok ona öncelik veriyorum."der ve sözüne şöyle devam eder:"Sizler kendi nefislerinizle meşgulsünüz.Oysa bu,benim ahvalimi murakabe edip gözetmekle meşguldür".
Cenab-ı Hakk'da sadece kendini düşünmemizi,emir ve yasakları kollayıp yerine getirirken sadece Hakk'ın memnuniyetini gözetmemizi istemekte ve bundan zevk duymaktadır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder