NAZIM HİKMET-Dergahın Kuyusu

Nazım Hikmet'in ,Mevlevi dervişi olan Dedesine yazdığı şiir:
DERGAHIN KUYUSU
                                        Büyükbabama
Ne içli bir dua,ne içten bir ah,
Uyuyor selviler altında dergah!.
Kaç kere gönlümü dinledi bu yer.
Tek tük kandillerde yorgun alevler
Titriyor gecenin sert rüzgarıyla.
Gece sanki sönen yıldızlarıyla
Gölgeli dergahın dolmuş içine..
Bir inilti,bir ses...Bu yalvarış ne?
Ya Rabbi,ne içten anıldı adın!..
"Ölmeden öl!"diyen bir itikadın
Gönülden duyarak ulu sesini ,
Ruha şifa sunan felsefesini,
Biri zikrediyor dergahta işte.
Göklere yükselen bu inleyişte
Elemi gizlidir bir ah u vahın.
Çoktan dervişleri yattı dergahın..
Bu yalvaran kimdir,kim bu zikreden?
Yoksa ağlıyormu gönlüm bilmeden!
Gönül!Bu inilti senden mi geldi?
Hayır,işte o ses yine yükseldi,
Yine yalvarıyor,yine ağlıyor
Gözümü dumandan eli bağlıyor
İçimde yakılan bir buhurdanım...
Vuruşu duruyor kalbimde kanım.
Bir hayalet oldu yanan benliğim:
Bu kuvvetli ruh kim?Bu zikreden kim?
Kim bu varlığımı kendine çeken?
Şimdi bir zulmette gölge gibi ben
O yalvaran sese ilerliyorum
"Benliğim ölmeden öldü"diyorum...
Böyle yürüyerek geçtikçe her an,
gitgide geliyor sesi yakından
git gide sinerken ben gölgelere
Yorgun ayaklarım çarptı bir yere.
Titredim bir taşa ani temasla,
Ömrümde bu kadar korkmadım asla:
Sanki ta kalbimi bir bıçak yardı...
Önümde bir küme karanlık vardı.
Bütün varlığımı bir an unuttum
Yavaşça eğilip o yeri tuttum.
Dergah kuyusunun duvarıydı bu..
Yeniden benzimi sararttı korku.
Burdan geliyordu o iniltiler!
Gönülde titrerken şüpheli bir yer
Allah'a yalvaran Allah'ın adı
Beynimin içinde bir uğuldadı.
Sanki bir dakika çarpmadı kalbim
Ey ulu Allahım,Ey ulu Rabbim!
Kuyuda zikreden ,ağlayan kimdi?
İçine eğildim...Anladım şimdi:
İsm-i Celalini candan andıkça,
Yer yer yükselerek çalkalandıkça,
Kuyunun zulmette parlayan suyu...
Kuyu zikrediyor,ağlıyor kuyu!...