Sahnede oynayanlar zevk almaz.Düşünün Cibali Karakolunu yüzlerce defa oynamış olan sahne oyuncuları için oyunun hiçbir esprisi kalmamış,rutin bir işmiş gibi defalarca aynı şeyleri yaparlar.Bu tiyatroyu ilk defa seyreden heyecanlanır,duygulanır,"şahanedir"der.Zevk seyirciyedir.Oynayanlar da değildir.Cenabı Allahımız,bizleri temaşa edendir.Bizler ise sahnedeki rol yapan oyuncularız.Bu oyunda kendini önemseyenler,mühimseyenler,perde kapandıktan sonra sen ben gibi avam oluverirler.Sahnede ister Padişah rolünü oyna,ister muzaffer bir pehlivan rolünü oyna bu konum oyun bitene kadardır.Dünya saltnatı,gücü ve mevkiside böyledir.Ölümle bitecek olan şöhretin bu azameti ,güzellik gidip ihtiyarlık çatınca,vücutta hareket ve akıl zaafiyeti başlayınca tükeneceğini ihtar etmiş olmaktadır.Aslında hayat tek kişilik bir monoloğdur.Sahnede olan Hakk'dır.Sahnede olanlar ise çoğu bakır seviyesinde kalan gafiller,pek azı da miracını tamamlayıp Altın haline gelmiş yüce şahsiyetlerdir.
Mevlana Vakfı İSKENDERUN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder